Dlaczego ludzie z autyzmem są tak niezwykli? -

Ludzie z autyzmem mogą wydawać się nam niezwykli. Rzeczywiście, tacy właśnie są. Autyzm nie zawsze jest jedynie czymś, co musi kojarzyć nam się negatywnie. Niektóre cechy w spektrum autyzmu mogą okazać się bardzo dobrymi. Otwierają przed człowiekiem wiele możliwości, jakich nie da umysł neurotypowy.

Ludzie z autyzmem różnią się od siebie, a każdy autystyczny jest zupełnie inny. Każdy ma wiele niezwykłych cech i zdolności, które mogą wydawać się zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Jednak najczęściej, o tym decyduje samo nastawienie, nie zaś sama cecha. Na przykład, badania pokazują, że wśród osób z autyzmem poziom serotoniny, czyli hormonu szczęścia jest o 25-50% wyższy, niż u osób bez cech autystycznych. Oznacza to, że osoby z autyzmem mogą mieć ogólnie bardziej pozytywne nastawienie do otaczającego ich świata, są bardziej szczęśliwe i zadowolone. Pamiętajmy także, że serotonina potrafi wpływać nie tylko na nasze samopoczucie. Pomoże także ochronić przed chorobami psychicznymi (jak choćby depresja) oraz chroni przed nałogami. Czy w przypadku autyzmu również się to sprawdza?

Ludzie z autyzmem, a biochemia organizmu

Ludzie z autyzmem i osoby neurotypowe różnią się między sobą na wielu płaszczyznach. Jedną z bardzo ważnych jest biochemia ich organizmów. W przypadku osób autystycznych mi.in. stwierdzono we krwi wyższe stężenie kwasu glutaminowego. W badaniu im stężenie było wyższe, tym silniejsze były objawy autyzmu. Zdaniem naukowców, wraz z autyzmem rośnie ryzyko pojawienia się padaczki. Aż 5-38% osób ze spektrum cierpi na napady padaczkowe. Kolejną istotną cechą jest poziom oksytocyny w osoczu krwi. U dzieci zdrowych można stwierdzić jej znaczne ilości, a w ciągu życia dodatkowo rosną. Z kolei w badaniu, jakie przeprowadził Modahal i współpracownicy nie stwierdzono wysokiego poziomu oksytocyny i nie wzrastała ona w czasie życia. Jest to o tyle istotne, że oksytocyna uważana jest za neuromodulator, który odpowiada między innymi za tworzenie społecznych więzi.

Hipoteza pękniętego lustra

To hipoteza odnosząca się do komórek lustrzanych, które odpowiadają m.in. za emocje, czynności ruchowe oraz doznania sensoryczne. Ludzie z autyzmem mają niższą aktywność komórek lustrzanych, przez co m.in. nie posiadają umiejętności rozumienia zamiarów innych osób czy stanów emocjonalnych. Dokładne badania nad zależnością tych komórek, a autyzmem wciąż trwają, jednak nie brakuje naukowców, którzy pokładają w tym wiele nadziei.

Terapia osób w spektrum autyzmu

Do tej pory największe efekty przyniosła ciągła praca z osobami w spektrum. Do najczęściej wykorzystywanych terapii należą:

metoda behawioralna
program Son-Rise
terapia neurobiologiczna
system rozwoju poprzez zabawę
metoda Floortime.

Jednak nie można oczekiwać, że samo wprowadzenie terapii będzie wystarczające. Jej powodzenie zależy od bardzo wielu czynników. Należą do nich:

czas rozpoczęcia terapii
zaangażowanie rodziny
intensywność oddziaływań
dostosowanie potrzeby do potrzeb i możliwości danej osoby
wrażliwość neurobiologiczna
choroby współistniejące
niedobory w zakresie odżywiania się
niewłaściwa suplementacja w przypadku osób o ograniczonym jadłospisie lub wybiórczości pokarmowej
zaburzenia ilości dobroczynnych bakterii jelitowych

Autyzm, a inne zaburzenia organizmu

W przypadku osób z autyzmem dość często zauważane są problemy związane z układem pokarmowym i wydalniczym. Ludzie z autyzmem często skarżą się na:

zaburzenia układu trawiennego
zaburzenia motoryczne (biegunki, zaparcia, refluks żołądka, zespół nieszczelnego jelita)
zapalenie błony śluzowej jelita
nietolerancje pokarmowe
wzdęcia / gazy
częste bóle brzucha
zaburzenia apetytu

Specjaliści doradzają w tych przypadkach przede wszystkim zmianę diety, działania mające na celu uzupełnienie prawidłowej flory jelitowej, a także diagnozę i walkę z drożdżycą układu pokarmowego, która jest najczęstszą przyczyną takich dolegliwości.

Ponadto, wśród osób w spektrum obserwuje się problemy ze snem, które dotyczą około 44-83% osób. Wszystko to silnie wpływa na samopoczucie i zachowanie tych osób. Dlatego, bez wielokierunkowej diagnozy i pomocy, realna poprawa funkcjonowania może nie być możliwa.